Wśród bardzo bogatej oferty zajęć rewalidacyjnych oferowanych przez naszą szkołę znalazła swoje miejsce także biblioterapia.

 Termin biblioterapia pochodzi od greckich słów „biblion” – książka oraz „therapeuo” – leczę. Jako metoda terapeutyczna biblioterapia jest znana od bardzo dawna, lecz jako dyscyplina naukowa jest stosunkowo młoda. W Polsce pojawiła się w latach trzydziestych dwudziestego wieku. Na przestrzeni lat zajmowali się nią przedstawiciele różnych dyscyplin naukowych. Jako pierwsi elementy biblioterapii wprowadzili lekarze bibliotek szpitalnych, potem bibliotek szpitalno-publicznych i publicznych, pracujący głównie w środowiskach osób niepełnosprawnych. Następnie biblioterapia stała się ważną metodą terapeutyczną w rękach pedagogów specjalnych. Obecnie coraz częściej sięgają po nią nauczyciele przedszkoli, nauczania początkowego, wychowawcy klas prowadzący zajęcia korekcyjno-wychowawcze oraz bibliotekarze szkolni

 Biblioterapia bywa wykorzystywana przy przywracaniu i ponownym włączaniu do życia społecznego, profilaktyce, a także przy wspieraniu prawidłowego rozwoju każdego człowieka, a zwłaszcza dziecka. Dąży do estetycznego wychowania jednostki poprzez kontakt z książką, gdyż ta „może zmienić rzeczywistość wychowawczą i wpłynąć na postępowanie człowieka” (Konieczna 2004 s.113).

Głównym celem biblioterapii jest:

- pomoc w uporządkowaniu życia wewnętrznego,

- zapewnienie wsparcia psychicznego i duchowego,

- pomoc w odzyskaniu wiary w siebie,

- wprowadzenie właściwej postawy moralnej w obliczu cierpienia, czy też życiowych zawirowań,

- wskazanie wzorów postępowania,

- przełamanie psychicznych izolacji, czyli kształtowanie nowych potrzeb,

Zajęcia biblioterapeutyczne, w zależności od postawionej diagnozy, prowadzone są w małych zespołach, indywidualnie lub okazjonalnie z całą klasą bądź grupą przedszkolną. Wykorzystujemy tu najczęściej metody pracy literaturoznawczej, pracy z książką, pracy drużyn zuchowych, dramy oraz metody charakterystyczne dla grup wspólnotowych i pedagogiki zabawy.

W zależności od założonych celów, poruszanego problemu, składu grupy, czy też miejsca i czasu prowadzonej terapii stosujemy również różnorodne techniki. Najczęściej wykorzystuje się technikę:

- głośnego, samodzielnego czytania tekstów przez dzieci,

- czytanie wybranego tekstu przez prowadzącego,

- słuchanie tekstów o charakterze relaksującym lub aktywizującym,

- dyskusja nad czytanym utworem,

- pisanie (nagrywanie) listu do bohatera literackiego,

- wymyślanie innego zakończenia utworu,

- wchodzenia w rolę wybranego bohatera – przedstawianie scenki inspirowanej sytuacją literacką,

- wykonywanie ilustracji obrazującej nastrój utworu,

- wykonywanie prac plastycznych ilustrujących emocje dziecka wywołane czytanym utworem,

- tworzenie mandali ( buddyjska technika uspokajająca – wywołująca refleksje, poprawiająca koncentrację, polegająca na rysowaniu, malowaniu , układaniu: z patyczków, grochu, wysypywaniu z piasku kompozycji geometrycznych, zamkniętych w okręgu lub kwadracie),

- rysowanie i malowanie do wybranego, niedokończonego fragmentu utworu,

- inscenizowania wybranych scen,

- lepienia brakujących elementów w znanym dziecku opisie rzeczy,

- wydzierania i układania podpisów adekwatnych do treści,

- rozwiązywania krzyżówek związanych z treścią,

- układania i rozwiązywania rebusów,

- pisanie, rysowanie pamiętników, itp.

            Przybliżając terapię poprzez książkę warto również wspomnieć o środkach terapeutycznych. Są nimi:

- książki sensu stricto (wszystkie pozycje książkowe, przygotowane przez biblioterapeutę  lub pacjenta),

- książki sensu largo (pozajęzykowe środki przekazu, np. grafika, fotografia),

- materiały alternatywne ( książki mówione, nagrania na kasetach magnetofonowych, płytach kompaktowych; nagrania odgłosów przyrody, muzyki, rysunki do kolorowania, przygotowane mandale, zabawki edukacyjne, gry dydaktyczne, filmy edukacyjne i terapeutyczne, programy komputerowe),

- przedmioty kojarzące się z ważnym wydarzeniem o pozytywnym zabarwieniu (maskotki, zdjęcia, widokówki).